12.

Puściłam jego rękę, po czym Marcin zapytał:

- O co chodzi? Zrobiłem coś nie tak?

- Wszystko ok, ale nie jesteśmy razem, więc jeszcze nie pora na takie rzeczy.

- Rozumiem. – Uśmiechnął się

Po kilku minutach byliśmy już w parku.

- Chodźmy tu! – pokazałam palcem – Zobacz, jest dużo miejsca.

Uwielbiałam prażyć się na słońcu, dlatego wybrałam miejsce w pełni oświetlone promieniami słońca. Wszyscy narzekali, że jest upał i uciekali w cień, a ja wbrew nim cały czas siedziałam na słońcu. Uwielbiam to. Nienawidzę zimy, śniegu i wszystkiego co z tym związane. Natomiast lato to najcudowniejsza pora roku. Wakacje, słońce i wielkie lenistwo! To dla mnie raj! Nic więcej mi do szczęścia nie potrzeba.

- No coś ty! Chodź w cień. Przecież tu będzie strasznie gorąco!

- No nie wygłupiaj się. – prosiłam go – ja musze się opalić!

- Jak dla mnie ślicznie wyglądasz i nie potrzebujesz opalania.

- Znowu zaczynasz…

Zaczynało mnie już to denerwować. Wiem, że Marcin chciał dobrze, ale już przesadzał. A może to ja przesadzałam? Sama już nie wiem.

- No dobrze. No to gramy?

- Jasne.

Graliśmy około 30 minut. Marcin nagle przerwał.

- Coś się stało? - zapytałam

- Mam dla Ciebie niespodziankę.

Co on znowu wymyślił? Zaczynałam się już bać. Ostatnio kiedy miał dla mnie niespodziankę, to okazało się, że idziemy grać na halę sportową. Zaczęłam przeszukiwać swoją pamięć. Nie przypominałam sobie, żebym znowu wspominała o swoich zainteresowaniach. Marcin trzymał mnie w niepewności.

- No mów! Zaraz zwariuję. – nie mogłam się już doczekać

Zaczął coś szukać w kieszeni. Pomyślałam, że jak znowu będzie próbował mi oddać te 20 groszy to w wrócę do domu. W końcu wyciągnął z kieszeni kopertę. Co on kombinuje? Był zdolny do wielu rzeczy. Miał bujną wyobraźnię. Nie miałam pojęcia co znowu wymyślił. Podał mi kopertę i kazał otworzyć.

- Co to jest? – Patrzyłam na zawartość koperty z niedowierzaniem i wtedy właśnie sobie przypomniałam, że o tym też mówiłam– to nie może być prawda.

- No jak to co to jest? Wykupiłem Ci lekcje jazdy konnej.- Z uśmiechem mi się przyglądał

- Naprawdę jesteś wariatem!

-Wiem. Ale musze Ci robić niespodzianki, bo na to zasługujesz. Nagle spoważniał

Uwielbiałam konie. Zawsze marzyłam, żeby mieć takie lekcje, ale nigdy nie wierzyłam, że to się spełni. A tu proszę! Pojawił się Marcin i spełnia wszystkie moje zachcianki.

Dalej nie mogłam uwierzyć w to, co miało się stać już niedługo. W podziękowaniu rzuciłam się na szyję Marcinowi.

Marcin mocno mnie ścisnął i kiedy chciałam się już odsunąć, nie pozwolił mi na to. Po chwili lekko mnie od siebie odchylił, aby zobaczyć moją twarz, ale nadal mocno mnie ściskał. Wpatrywał się w moje oczy, a ja w jego. Po chwili szepnął mi do ucha: Kocham Cię. Nie wiedziałam co mam zrobić. Sama nie wiedziałam, czy już jestem gotowa na związek, a przede wszystkim czy nie za krótko go znam, aby się z nim wiązać. Ja też go bardzo kochałam i postanowiłam, że będę postępowała zgodnie z moimi uczuciami.

- Ja też Cię kocham. – powiedziałam trochę głośniej niż Marcin

Po tych słowach widziałam radość w oczach Marcina. Objął moją twarz, głęboko spojrzał w moje oczy i wbił się w moje usta. Nie protestowałam. Nasze języki współgrały ze sobą, można nawet powiedzieć, że lawirowały. Marcin ściskał mnie coraz mocniej. Ściskałam w ręce bilety. Zatopiłam rękę w jego delikatnych, mięciutkich włosach, a drugą, z biletem, trzymałam na jego piersi. Czułam coraz mocniejszy dotyk Marcina na plecach. Oderwałam się od niego. Zdążyłam powiedzieć:

- Zaraz mnie udusisz, jak tak będziesz mnie ściskał. – oboje zaśmialiśmy się

Po czym znowu nasze usta połączyły się, a języki zaczęły tańczyć. Oderwaliśmy się od siebie. Byłam wtedy najszczęśliwszą dziewczyną na świecie! Najchętniej zatrzymałabym czas. Ale po chwili wpatrywania się w siebie, zapytał:

- To idziemy na te ciasteczka, czy co tam sobie zażyczysz, KOCHANIE? – zaakcentował ostatnie słowo – bo teraz chyba już mogę tak mówić? – uśmiechnął się, przytaknęłam

- No to chodźmy.

Złapał mnie za rękę. Teraz już nie protestowałam. Tym razem to ja zaplotłam nasze palce. Zdziwiło to Marcina, bo spojrzał się na mnie. Ja zrobiłam to samo. Patrzył na mnie pytającym wzrokiem, a ja tylko wzruszyłam ramionami.

- A co z piłką? – nie uzyskałam odpowiedzi, bo przerwała nam Jolka z Łukaszem

- A co wy już razem jesteście?

Spojrzeliśmy się na siebie i uśmiechnęliśmy się. Po czym powiedziałam.

- Tak wyszło.

Nie wiem czemu tak powiedziałam. No ale w sumie to co innego miałam zrobić? Cieszyłam się, że jesteśmy razem z Marcinem, ale co, nagle miałam się mu rzucić na szyję i udowadniać całemu światu, ze jesteśmy razem? I tak już zdobyliśmy dość sporą widownię naszym pocałunkiem.

- Tak wyszło? – Marcin zapytał oburzony – Do jasnej cholery! Kochamy się! Żadne tak wyszło! – wszyscy zaczęliśmy się śmiać

- To już się zbieracie? – zapytała Jolka

Kiwnęłam głową.

- To gdzie idziecie?

- Do kawiarni tej na rogu. – powiedział Marcin

-To my sobie pogramy tutaj może, co ty na to? – Zwróciła się do Łukasza

- Jasne, jeśli chcesz. – chyba chciał pocałować Jolkę w policzek, ale ta spojrzała na niego karcącym wzrokiem i poszła po piłkę

I tak już byliśmy pewni od jakiegoś czasu, że między nimi iskrzy dość mocno. Spojrzeliśmy się na siebie z Marcinem znacząco. Odwróciliśmy się i ruszyliśmy w stronę kawiarni.

- Oni są razem. Mówię Ci. – Stwierdziłam

- Przecież to wiem.

Po chwili odwróciliśmy się do tyłu i zobaczyliśmy jak Jolka z Łukaszem się przytulają. Już mieli się pocałować, ale Marcin im przerwał:

- HA! Wiedziałem!

- Co niby wiedziałeś? – udawali, że nie wiedzą o co chodzi

- Że jesteście razem. – powiedziałam

- My? Chyba sobie żartujecie. – po chwili zorientowali się, że im nie wierzymy – No dobra, jesteśmy razem – przyznali nam rację

- No to co wam kupić?

Postanowiliśmy spędzić ten czas we czwórkę. Nikt już nie musiał nic przed nikim udawać. Poszliśmy do kawiarni. Kupiliśmy 2 rodzaje ciastek. Kupiliśmy też lody dla każdego. Musieliśmy się spieszyć, żeby się nie rozpuściły. Wróciliśmy do parku do naszej „paczki”.